Een echte fanatieke twitcher ben ik zeker niet, maar voor de brileider maak ik toch graag een uitzondering. Normaal gesproken verblijft deze vogel namelijk in de buurt van Alaska en Siberië. Zo’n soort in Nederland is en blijft once in a lifetime. Gisteren met mijn zoon en vrouwlief vroeg op pad. We hebben de pont van 09.30u vanaf Den Helder op ’t oog.
Bij zo’n soort ben je niet alleen…
Op de pont is het niet bijzonder druk. Een ding baart ons wel zorgen en dat is de potdichte mist. Kort daarop rijden we Texel op en zetten gelijk koers naar De IJzeren Kaap bij Oosterend. Het kenmerkende bouwwerk, ook wel bekend als Kaap Oosterend, werd in 1854 ontworpen door architect Quirinus Harder. In de verte zien we het gevaarte vaag uit de mist opdoemen. Als we dichterbij zijn gekomen, zien we een oneindige rij in de berm geparkeerde auto’s. Zo’n drukte is wel te begrijpen, want dit is het eerste weekend sinds de eerste melding van de brileider, een paar dagen eerder in de week. De superzeldzame brileider is een twitch met een internationaal allure. Lopend langs de lange rij geparkeerde auto’s zien we kentekens uit: Engeland, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Denemarken en België. Een paar dagen eerder zelfs Hongaren.
In de mist…
We sluiten aan in de rij met vogelaars die via de trap de dijk beklimmen. Als we er bovenop staan zien we een behoorlijk, uit elkaar gerekte menigte staan. Groepjes vogelaars bewegen als schimmen door de grijze mist. Er is geen spanning. Mensen staan op diverse locaties genoeglijk met elkaar te keuvelen. Regelmatig wordt er op telefoons gekeken; de vogel is nog niet gezien en dus nog niet gemeld. We kunnen hier in de waterkou blijven heen en weer drentelen, maar gaan kort daarop terug naar de auto. Tijdens het lopen vang ik flarden op van diverse telefoongesprekken: “Bei uns herrscht dichter Nebel”. We rijden langs
andere geheide, maar nu zeer mistige gebieden zoals Ottersaat en het Wagejot. Een half uur later komt het verlossende bericht: de brileider is gezien! Als een haas dus weer terug naar De IJzeren Kaap, waar het ontzettend druk is. Tientallen vogelaars behangen met camera’s, verrekijkers en statieven rennen langs. Op naar de Heilige Graal!
On the left from those two poles…
Nu staat er een mensenmassa op de dijk. De vogel is gezien en tientallen vogelaars beginnen te hollen naar een locatie bij De IJzeren Kaap. Ik word binnen een mum van tijd omringd door een menigte van statiefpoten, een beetje voorzichtig lopen is het devies. Een Engelsman schreeuwt over de menigte, terwijl hij door zijn telescoop tuurt; “On the left from these two poles.” Dan krijg ik een telefoontje van mijn zoon om naar hem toe te komen, hij heeft de brileider in de scoop. Kort daarop tuur ik door de telescoop en zie de brileider, met de clowneske kop. De vogel duikt een paar keer en komt soms met een krab in de snavel weer boven. Het is de eerste keer dat de brileider zich in ons land laat zien en de zesde keer binnen Europa. Indien je de vogel wil zien in zijn broedgebied dan moet je naar Alaska en Siberië en dan wordt het dus de knip trekken voor zo’n onderneming. Later op de dag nemen we wederom een kijkje bij de brileider. Er staan dan nog zo’n 250-300 mensen. We horen dat er vandaag minstens 1000 mensen zijn komen opdagen om de brileider te zien. Een mooie impuls voor de TESO en de middenstand op Texel.
daar aankomen is het er al behoorlijk druk. Tussen de geparkeerde auto’s staan minstens 100 vogelaars, voorzien van telelenzen en op statieven gemonteerde telescopen. De ‘Sibtjif’ loopt een stukje verderop, omringd door een twintigtal, eveneens foeragerende goudhanen. Het mooie is dat er ook ‘gewone tjiffen’ bij lopen, waardoor het kleurverschil tussen beide soorten goed opvalt. De gewone hebben geelgroene flanken, terwijl de kleuren van de Siberische tjiftjaf, vooral bestaan uit bruine- en grijze tinten. Leuk om ze zo naast elkaar in het veld te kunnen bekijken. Tijdens bezoeken aan De Slufter, De Tuintjes en Eierlandse Duinen zien we onder andere kleine zilverreiger, slechtvalk, zilverplevier en blauwe 
kiekendief. In De Slufter zien we een leucistische tapuit met een opvallend witte kop, buik en schouders. Op grote afstand dacht ik door al dat wit even aan een sneeuwgors.