De fotografie boeit mij al een groot deel van mijn leven. In het begin uiteraard met analoge camera’s, in mijn geval deed ik dat met Leica, inclusief prachtige, maar zware lichtgevoelige lenzen. Rond de eeuwwisseling ruilde ik mijn analoge Leica’s in voor digitale Canon spiegelreflexcamera’s. Dat ging overigens niet van harte…
Van spiegelreflex naar systeemcamera
Ontwikkelingen blijven doorgaan en op den duur maakten de digitale spiegelreflexcamera’s ook weer plaats voor digitale systeemcamera’s, camera’s zonder spiegel. Zelf schafte ik een Canon R5 en een R7 aan. De R5 is een full-frame camera, de sensor heeft dus dezelfde afmetingen als een kleurendia of negatief uit de analoge dagen; dus 24×36 millimeter en bij zo’n camera is er daardoor geen sprake van een vergrotingsfactor. De R7 heeft een kleinere sensor en in dit geval dus wèl een vergrotingsfactor. Bij het inruilen van camera’s en lenzen dient er in het algemeen te worden bij gelapt, prijzen van dergelijke spullen zijn tenslotte geen kattenpis! Bij Canon hebben ze een zogenaamde CPS-service: Canon Professional Service. In de praktijk blijkt die Service echter niet zo Professional, sterker nog, het is om te huilen. Diep droef…
Links mijn sensor voor het reinigen en rechts na de reiniging bij Chipclean in Heumen.
CPS Kwalificatie ‘Gold’
De CPS was lange tijd gratis, maar sinds vorig jaar dient voor deze dienst te worden betaald. De kwalificatie voor mijn CPS is ‘Gold’, zoiets bepalen zij aan de hand van je opgegeven camera’s en lenzen. Jaarlijks krijg ik daarvoor een rekening van 200 euro (excl. btw). Om CPS te kunnen gebruiken maak je eerst een account aan. Met de overstap van een gratis dienst naar een betaalde stuurde Canon zoiets als een presentje, een pakketje met hebbe-dingetjes. Het vreemde was hierbij, dat het presentje niet bij mij thuis werd afgeleverd, maar bij een willekeurig iemand in mijn wijk. Die persoon zocht mij via internet op en stuurde een mail. Het contact was snel gelegd en ik haalde daar alsnog mijn welkomstpakket op. Na dit voorval nam ik een kijkje in mijn CPS-account en zag dat mijn huisnummer ontbrak. Dus in de telefoon. De bewuste dame van Canon kon mij niet verder helpen, want het was ‘pricacy gevoelig’. Daar had zij geen toegang toe. Op haar aanraden contact gezocht met de afdeling Klantenservice. Daar hoorde ik min of meer hetzelfde verhaal. Wat ik ook probeerde, ik kon niets veranderen in of aan mijn CPS-account.
Artificial Intelligence…
Een paar weken later ontving ik vanuit CPS een herinnering. Of ik wel dacht aan mijn 200 ’tokens’ en ik diende die voor 27 augustus aanstaande te gebruiken, anders was ik die kwijt. Ik kwam toen net terug van een trip uit Zuid-Oost Turkije en op mijn bestanden zag ik vlekken, er zat vuil op mijn sensor. Toen via mijn account een telefoonnummer gevonden. Toen ik daarmee belde kreeg ik de indruk dat ik te woord werd gestaan door een mechanisch overkomende stem, zoiets als Artificial Intelligence. Zo hoorde ik dat er in Nederland geen Canon servicecentra meer zijn en dat ik mijn camera’s maar moest inpakken en op moest sturen naar Duitsland met alle aankoopbewijzen en een uitgebreide beschrijving wat er allemaal aan je spullen haperde. Je telt doorgaans duizenden euro’s neer voor Canon camera’s met bijbehorende lenzen en dan zo’n ‘Professional Service’… Voor mij is het duidelijk. CPS krijgt van mij een grote schop. Met de 200 euro die ik daarmee uitspaar, ga ik naar Chipclean in Heumen. Daar hebben ze nog
tijd voor een praatje (over fotografie uiteraard), je kunt thee of koffie pakken, neuzen in tijdschriften over fotografie en je krijgt door Ton of Lis Niessing een uitleg over de verrichte werkzaamheden. Eigenlijk service, zoals het hoort. Gisteren naar toe geweest. Voor de sensor cleaning (twee bodies) en het reinigen van twee objectieven en een verrekijker betaalde ik 113 euro (incl btw).
dus enorm hoog. Om overdag geen tijd te verliezen, zal ik voornamelijk ’s nachts vliegen. Met mijn actie wil ik bovendien 100.000 euro ophalen voor Birdlife’s Preventing Extinctions Programme.” Onlangs deed Dwarshuis ook mee aan het EO televisieprogramma In de ban van de condor, dat gepresenteerd wordt door Tooske Ragas en Eddy Zoey. Op een gegeven ogenblik stapte Dwarshuis uit dat programma. Was dat een spontane reactie of stond dat in het script? “Nee, dat was spontaan. De redactie wilde blijkbaar op de een of andere manier meer spanning brengen, maar daar wilde ik niet aan meewerken. Ze hebben het trouwens wel netjes gemonteerd. Ze hebben me niet afgeschilderd als een hork.” Maar met je afhaken loop je een reis naar Peru mis. “Ik ken Peru op mijn duimpje. Ik ben er al vaker geweest om naar vogels te kijken, bovendien kom ik er straks weer voor mijn Biggest Year.”