Sinds 1987 schrijf ik een column in dagblad De Dordtenaar, later omgedoopt tot AD/De Dordtenaar. Destijds heette mijn rubriek Natuurlijk Dordt. Tijdens een verbouwing van een woonhuis aan de Wieldrechtse Zeedijk, dook onlangs een oude aflevering op over wijlen kooiker Wim van der Stelt.
Slopen
Er zijn bepaalde dingen in je leven die je zo min mogelijk zou moeten doen. Verhuizen is en blijft volgens mij een onaangename klus. Mijn buurman (Huib de Bruijn) doet dat momenteel en is er behoorlijk mee onder de pannen. Er wordt gesloopt in zijn nieuwe onderkomen aan de Wieldrechtse Zeedijk. Zo waren ze onlangs bezig met het slopen van de open haard en onder de asla vonden zij wat oude, enigszins zwart geblakerde kranten. Tijdens het verwijderen van die kranten vonden zij een oude aflevering van mijn natuurrubriek
Natuurlijk Dordt. Uiteindelijk belanden al je gepubliceerde verhalen op de meest uiteenlopende locaties, zoals aard- appelschilmandjes, bij het oud papier of je pennenvruchten dienen als voering van de kattenbak. Het lot van iedere colomnist, het is nu eenmaal niet anders. In die dagen bracht ik menig uurtje in de doka door. In het gelige licht van de lamp drukte ik mijn zwartwitfoto’s af en bracht die vervolgens met uitgetikte velletjes kopij naar de toenmalige redactie aan de Burgemeester de Raadtsingel. Die tekst werd ook weer overgetikt en soms verschenen daardoor de vreemdste koppen. Zo maakte ik eens een verhaal over het verschijnen van een roodkeelduiker bij de Helsluis. In de krant werd de roodkeelduiker echter bebombardeerd tot een roodgeelduiker, hetgeen de nodige hilariteit veroorzaakte.
Kooiker
De bewuste aflevering van Natuurlijk Dordt (31 oktober 1987) ging over het vertrek van kooiker Wim van der Stelt, van de Benedenste Beversluisplaat in de Dordtse Biesbosch. Na jaren daar te hebben
gevangen, keerde Van der Stelt zijn kooi na vele jaren gedwongen de rug toe. Zijn drinkwater werd afgekeurd en op een mooie dag stouwde Van der Stelt zijn zolderbak met huisraad en zette koers naar het Steurgat in Werkendam. De aflevering in de krant over het vertrek van deze kooiker, heeft het dus bijna 30 jaar in die asla volgehouden. Natuurlijk is de wereld inmiddels behoorlijk veranderd. De kooi op de Benedenste Beversluisplaat ligt er verruigd bij, het kenmerkende woonhuis met ‘gebroken kap’ is een ruïne, Wim van der Stelt en zijn vrouw Jans zijn niet meer in leven. Natuurlijk Dordt is ook ter ziele en heet thans Van Nature.